HUIZE VREDESTEIN 1960-1970
Doordat Vredestein in 1970 een ’70-ties metamorfose heeft ondergaan, en alle oorspronkelijke elementen eruit zijn gehaald. Zijn we op allerlei manieren op zoek naar hoe het huis eruit heeft gezien voor deze fatale verbouwing. De wens het huis echt in oude glorie terug kunnen brengen is groot. Uiteraard gaan we voor blauwdrukken langs de gemeente, maar hoeveel leuker is het als we informatie krijgen van foto’s en verhalen van vroeger?
Na een oproep om informatie van voor 1970 op de facebookgroep “Oud-Driebergen” krijg ik veel reacties en we ontvangen zeer bruikbare foto’s waarop te zien is hoe het huis ooit was.
We zien dat Vredestein glas-in-lood ramen had en openslaande deuren aan de voorkant.
Dán reageert Jolanda Roelofsen enthousiast op de post en gaat er een nieuwe deur in het huis voor ons open. Vanaf dat moment zijn we voyeurs rond 1960-1970 bij de familie Roelofsen in huize Vredestein. Jolanda heeft 3 zussen en een broer en al heel snel staat er een afspraak gepland. “Vind je het goed als mijn broer en zussen en hun partners ook meekomen op bezoek? Kijk ik heb het merkje gevonden, wat mijn moeder altijd borduurde op het linnen voor de gasten”.
Op 12 juni een zonovergoten dag, zitten we klaar met perensap en zelfgemaakte appeltaart. Ook de buurvrouw heeft aangegeven te willen aanschuiven. We worden opgenomen in een vrolijke, enthousiaste familie van vier zussen en een broer die allen, met hun partners, een tijd in herinnering brengen en ons laten deelnemen.
“Ah dat raam, dat kon je omhoogschuiven en met zo’n koperen pin vastzetten”. Een foto van een schuurfeest met schuifelende stelletjes schuift voorbij. Al op de oprit komen alle verhalen naar boven en wachten we op Kees, Kees is de man van Jolanda.
Blijkbaar was na ons contact met Jolanda binnen tien minuten een afspraak gemaakt voor deze bijeenkomst in Vredestein via de familie app. “Het is een beetje een reünie voor ons, wordt mij toegefluisterd, dit is hoe onze moeder het altijd gewild zou hebben zo met zijn allen aan tafel in Vredestein”.
1960-1970
Moeder Roelofsen runde met vader een pension. Van de onderste tot de bovenste verdieping zaten er gasten. Echter hoe hoger we de trap op gaan des te meer herkenning wordt er geuit door de broer en zussen, want hoe dichter we bij de -eigen- slaapkamers komen. “Van deze trap gleden we af op onze buik”, zeggen ze bij de steile trap naar de derde verdieping. Moeder Roelofsen, waste, naast het beheer van het pension, ook nog eens de was voor het Rijksobservatiehuis “Eikenstein” waar 75 jongens woonden en verzorgde het middagmaal (met bossen andijvie en zelfgebakken gehaktballen) voor Academie de Horst. Vader Roelofsen werkte ook in het Rijksobservatiehuis, maar werd verliefd op een verpleegster toen hij ziek in het ziekenhuis lag. Dit veroorzaakte de scheiding met moeder Roelofsen, wat in die tijd nogal ongewoon was en waarna het contact met vader pas na jaren weer tot stand kwam. Door de scheiding moest toen helaas het huis toch worden verkocht. Een nogal intense tijd voor de familie, waartussen wij ons nu vrolijk heen en weer bewegen. Grote broer weet veel namen nog van de gasten die in het huis verbleven. De zusjes hielpen mee met de hulpjes en de jongste zus is geboren in Vredestein. ‘Het was er allesbehalve vredig, hoor”, knipoogt een van de tweelingzusjes naar ons.
De verhalen gaan over en weer aan tafel met appeltaart. We krijgen veel informatie hoe het huis is geweest en is veranderd naar de huidige staat.
Er zat glas in lood bij de erker, er waren aan alle kanten en bij de balkons openslaande ramen, die er niet meer zijn. Het waren schuiframen, verdeeld met bovenramen. Er stonden vroeger drie schuren, waarvan de laatste een kippenhok was en een afdak waar alle fietsen en een invalide-kar stond van een van de gasten (waarmee héél leuk gespeeld kon worden in de hoofdstraat, wat volgens mij niet de bedoeling was). Het achterstuk van de garage is nog in originele staat door vader zelf gebouwd, het voorste stuk is er later aangebouwd. De mooie paneeldeuren hadden zelfs nog meer authentiek handwerk dan we dachten. Door de verschillen in de raampartijen, de verschillen in schilderwerk op de openslaande deuren, was er niet direct een geheel in stijl. Waarschijnlijk door de tand des tijds.
Met dank aan de Familie Roelofsen hebben wij nu een beeld gekregen van de originele staat van het huis. “Zou je de keuken niet gezellig weer aan de achterkant plaatsen bij de openslaande deuren naar de tuin?” appt de jongste zus ons later nog. Een goed idee waar ze helemaal gelijk in heeft. Een hele mooie ontmoeting om vanuit verder te werken.
door Manon Keeman